خانه ی تاریخی داروغه با معماری منحصربه فرد:
خانه های تاریخی مانند هر اثر تاریخی دیگری بخشی از نماد و هویت گذشته ی یک ملت؛ فرهنگ یا دوران می باشد و مانند هر اثر ارزشمند دیگری باید در حفظ و بقای آن همواره کوشید. شهر مشهد با وجود دارا بود بناهای تاریخی متعدد از وجود اینگونه خانه های تاریخی نیز بی بهره نیست و چندین نمونه از خانه های تاریخی را که اکنون بخشی از هویت این شهر را تشکیل داده اند، در دل خود جای داده است.
خانه ی تاریخی داروغه یکی از زیباترین خانه های قدیمی شهر مشهد می باشد که در دوران قاجار ساخته شده است.
خانه تاریخی داروغه به فرمان محمد یوسف خان هراتی( آخرین داروغه ی مشهد) ساخته شده است،و از همین رو این خانه را خانه ی داروغه می نامند. این بنا منزل شخصی بوده که مراسم پذیرایی رسمی در آن انجام میگرفته است و طبق شواهد تا حدود سه دهه ی پیش این بنای تاریخی کاربرد مسکونی داشته است اما در سال ۱۳۶۶ این خانه توسط ورثه به نمایندگان یکی از هیئتهای مذهبی روستای شهیدیه شهرستان میبد یزد فروخته شد و از آن پس تا سال ۱۳۹۱ از این بنا به عنوان محل تجمع و اسکان هیئتهای مذهبی استفاده میشد.
ویژگی های معماری خانه ی داروغه:
سبک معماری خانه سه طرف ساخت است، این خانه دارای دو ضلع نشیمن و یک ضلع غلام رو میباشد که هر سه به هم متصل می شوند، یکی از اولین شومینه های مشهد و اولین حمام خصوصی مشهد در این خانه نصب شده . این خانه دارای سرداب نیز می باشد و با اشاره به تمام این ویژگی ها تاریخی بودن این خانه جلوه ی پررنگ تری به خود میگیرد. داخل این بنای دو طبقه نانوایی هم وجود دارد، طرح تراس، پله های دو طرفه و تزئینات نشانگر الگوبرداری از طرحهای معماری شرقی بوده همچنین حیاط این خانه دارای یک حوض و چهار باغچه کوچک است.
ویژگی منحصر به فرد معماری این بنا مربوط به نوع طراحی آن می باشد که مناسب برای فصل زمستان و تابستان می باشد.بدین صورت در دو سمت بنا دو قسمت زمستان نشین و تابستان نشین ساخته شده است. در بخش زمستاننشین وسایل گرماساز و مطبخ در طبقه زیرین قرار گرفته تا دمای خانه را متعادل کند و. همچنین وجود بخاری دیواری و پنجرههای دو جداره از عجایب این معماری محسوب میشود که در آن زمان مورد استفاده قرار می گرفته است
در بخش تابستاننشین بنای خانه داروغه ،اتاقهای بادگیر و حوض آب جاری وجود داشته و استفاده از انرژیهایی نظیر آب، باد و آفتاب هر بیننده ای را بهت و حیرت فرو می برد. سبک معماری خارق العاده ی این بنا باعث شده تا از تمامی انرژی ها مختلف بدون پرداخت هیچ گونه هزینه ای نهایت استفاده را کرد و امضایی باشد برای آیندگان از طرف معماران با نبوغ و خلاق دوره ی قاجار..
این بنا در تاریخ ۷ مهر ۱۳۸۱ با شمارهٔ ثبت ۶۳۵۷ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
ارتباط با ما :
نظرات